Μια που πολλοί στις μέρες μας επικαλούνται τον μεγάλο ρητοροδιδάσκαλο Ισοκράτη, ερμηνεύοντάς τον όπως τους βολεύει, ας δούμε τι έγραφε στον περίφημο «ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟ» του (δ΄-22-24) :
«Ούτω δε καλής της υποθέσεως ούσης, επί τοις εχομένοις τούτων έτι μάλλον ημάς προσήκει τιμάσθαι. Ταύτην γαρ οικούμεν ουχ ετέρους εκβαλόντες ουδ’ ερήμην καταλαβόντες ουδ’ εκ πολλών εθνών μιγάδες συλλεγέντες, αλλ’ ούτω καλώς και γνησίως γεγόναμεν , ώστ’ εξ ήσπερ έφυμεν, ταύτην έχοντες άπαντα τον χρόνον διατελούμεν, αυτόχθονες όντες …».
Δηλαδή, σε απόδοση στην νεοελληνική :
«Αλλά αν η αρχή της αναπτύξεώς της (της πόλεώς μας) είναι κάτι τιμητικό για μας, έχομε κάθε δικαίωμα να αξιώνωμε να τιμώμεθα ακόμη περισσότερο για την κατόπιν εξέλιξή της. Γιατί κατοικούμε αυτή την χώρα, χωρίς να διώξουμε άλλους από αυτή, χωρίς να την καταλάβουμε ενώ ήταν έρημη, και χωρίς να εγκατασταθούμε σ’ αυτή ως ανάμεικτη ομάδα από διάφορα φύλα ανόμοια μεταξύ τους. Αντιθέτως, είναι τόσο ευγενής και γνησία η γενιά μας, ώστε αυτή την χώρα, στην οποία πρωτοεμφανίστηκε η γενιά μας, εξακολουθούμε συνεχώς να την κατοικούμε, διότι είμαστε αυτόχθονες…».
Α. Μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου