Η σύγχρονη «δημοκρατία» λεηλατεί τις συνειδήσεις και πιθηκοποιεί τους ανθρώπους

Η σύγχρονη «δημοκρατία» λεηλατεί τις συνειδήσεις
και πιθηκοποιεί τους ανθρώπους


Του πολίτη Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου
(βραβείο Ακαδημίας Αθηνών και Δήμου Αθηναίων)

Ξεκινώντας από τη διεισδυτική κοινωνιολογική και πολιτική διαπίστωση του Κ. Μαρξ που λέει: «Το τι είναι οι άνθρωποι δεν καθορίζεται από τη συνείδησή τους αλλά, αντίθετα, το κοινωνικό τους "είναι” καθορίζει τη συνείδησή τους», μπορούμε να οδηγηθούμε σε τούτη τη σκέψη: Εν όψει του γεγονότος ότι η σύγχρονη ελληνική «δημοκρατία», που διέπεται από τη λειτουργία της κομματοκρατίας (που θεσπίζεται με το άρθρο 29 του Συντάγματος), αποτελεί τη μήτρα του εκμαυλισμού των συνειδήσεων, θα ήταν πολιτικά χρήσιμο να σταθούμε στο πως και στο γιατί παίζει αυτό τον αντιανθρώπινο ρόλο.
Εφ’ όσον τα πολιτικά κόμματα αποτελούν, ουσιαστικά και σε τελευταία ανάλυση, τους ιδιοκτήτες του κράτους, με ό,τι αυτό σημαίνει και μ’ ό,τι κουβαλά μαζί του, έπεται ότι οι υπήκοοί του, που συγκροτούν το λαό, και μάλιστα τον «κυρίαρχο», θέλουν δε θέλουν, υποχρεώνονται να ενταχθούν σ’ αυτά προκειμένου να επιβιώσουν. Μέσω των κομμάτων γίνεται η διανομή του κοινωνικού πλούτου αφού αυτά αποφασίζουν για την ατομική και συλλογική δράση των ψηφοφόρων – οπαδών, οι οποίοι διορίζονται, προάγονται, παράγουν, δανείζονται, εισάγουν, εξάγουν, προστατεύονται, κάνουν καριέρα, γεννιούνται και πεθαίνουν, αν το κόμμα δεν τους βάλει στο νοσοκομείο. Γνωρίζουν οι «κυρίαρχοι» υπήκοοι ότι χωρίς το κόμμα και μένοντας «έξω από το μαντρί, θα τους φάει ο λύκος», όπως με τόση ιταμότητα και ξετσιπωσιά διακηρύσσουν οι κομματικοί νταβατζήδες. Πρόκειται για μια αιχμαλωσία, η οποία εξαναγκάζει τους υπηκόους – ψηφοφόρους να ενταχθούν σ’ αυτά και να παραστήσουν τον ιδεολόγο επιλέγοντας για άμεση προσωπική ωφέλεια τα λεγόμενα κόμματα εξουσίας, η οποία ανοίγει τις πόρτες για κάθε λογής έντιμες και ανέντιμες αμοιβές, θέσεις και χρηματοδοτήσεις.
Κατά κανόνα, οι σημειούμενες εξελίξεις στο πολιτικό σκηνικό και στο ποιος μοιράζει τα λάφυρα της εξουσίας οδηγούν τους «ιδεολόγους» στην αλλαγή πολιτικού στρατοπέδου, την οποία ερμηνεύουν με θολά ιδεολογήματα και η οποία όμως τελικά έχει τις ρίζες της στην πιο πάνω ρήση του Μαρξ.
Για ν’ αλλάξεις το είναι και να βελτιώσεις τη ζωή σου πρέπει ν’ αλλάξεις και τη συνείδησή σου παίζοντας τον «ιδεολόγο» μέσα στην προστυχιά της κομματικής ζωής και επιλογής.
Συμπερασματικά θα έλεγα ότι η διαβόητη «δημοκρατία» παίζει το ρόλο της μυθικής Κίρκης που είχε τη δυνατότητα να μεταμορφώνει τους ανθρώπους σε γουρούνια και μάλιστα στο όνομα της ελευθερίας που χρησιμοποιείται για το πλιάτσικο.