Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΕΜΟΣ
Σε μια εισήγηση στο Γ΄ Παγκόσμιο Γλωσσικό Συνέδριο διαβάζουμε:
Στο ερώτημα, πως οι ξενιτεμένοι παρέμειναν βαθειά Έλληνες, πως διατήρησαν την Εθνική τους ταυτότητα; η απάντηση ήταν: Οι περισσότεροι από εμάς ταξιδεύοντας, συναντήσαμε Έλληνες που έζησαν πολλά χρόνια στην ξένη πατρίδα και μας διηγήθηκαν πως λειτουργούσαν στα χρόνια της ξενιτιάς κάθε φορά που ένιωθαν νοσταλγία για την Ελλάδα και που ήθελαν να προβάλουν την Ελλάδα στους ξένους. Για παράδειγμα χρησιμοποιούσαν, όσο το δυνατόν περισσότερες γνωστές Ελληνικές λέξεις. Λέξεις καθημερινές, κατανοητές και στους απλούς ανθρώπους, όπως συμπάθεια μονοτονία, ψυχή, εποχή, νοσταλγία κλπ. Και όταν το μορφωτικό επίπεδο των συνομιλητών τους ήταν υψηλό, τότε χρησιμοποιούσαν λέξεις ελληνικές ή ορολογίες που αντίστοιχες δεν υπήρχαν στην γλώσσα τους και τότε οι Ελληνίδες γινότανε δασκάλες και εξηγούσαν στους συνομιλητές τους επακριβώς και ετυμολογικώς τι σημαίνουν οι λέξεις. Π.χ. μέθοδος, σύστημα, αλλεργία, συμπόσιο, ή όροι τεχνολογίας. Δημοκρατία, οικολογία, καρδιογράφος. Με αυτόν τον τρόπο διέδιδαν την ελληνική γλώσσα, φρεσκαρίζοντας τα ελληνικά και κουβαλώντας την Ελλάδα μέσα τους. Άλλοι μίλησαν για Ηρόδοτο και Θουκυδίδη, για Αριστοτέλη και Μ. Αλέξανδρο, για Πλάτωνα και Αισχύλο και για σύγχρονους σαν τον Καβάφη και τον Καζαντζάκη και για τον Γεώργιο Παπανικολάου τον ευεργέτη των γυναικών και ύστερα για τις ομορφιές της πατρίδος μας.
Έτσι ο απόδημος Έλληνας βρίσκει τον τρόπο να προβάλλει και να μιλά με υπερηφάνεια για την Ελλάδα, διατηρώντας την Εθνική του ταυτότητα και την ελληνικότητά του. Αλλά και τέτοιες είναι οι δυνατότητες της ελληνικής γλώσσας: Πριν από 2.000 χρόνια, όταν οι Ρωμαίοι είχαν πιάσει Έλληνες αιχμαλώτους τους άφησαν ελεύθερους μόνον και μόνον γιατί ήξεραν να αποστηθίζουν τον Όμηρο. Τόσος ήταν ο θαυμασμός τότε, αλλά και σήμερα εν μέρει, σ’ αυτόν που κουβαλάει μεγαλείο, μεγαλείο Ελληνικό.
Ο πρόεδρος των Η.Π.Α. Θεόδωρος Ρούσβελτ είχε πει: «Εμείς οι Αμερικανοί δίνομεν την κατάρα μας σε κάθε ξένο, που, ενώ έρχεται στη χώρα μας για να βρει πόρο ζωής, στρέφει το βλέμμα του προς τα πίσω, προς την γενέτειρά του, δίδομεν εις αυτόν την κατάρα να πάθει ό,τι έπαθε η γυναίκα του Λωτ στα Σόδομα και τα Γόμορα. Από την κατάρα αυτή πρέπει να εξαιρέσουμε τους Έλληνες, οι οποίοι δικαιούνται, όχι μόνον να στρέψουν το βλέμμα τους προς τα εκεί, αλλά και να επιστρέψουν για να ζήσουν στην ένδοξη πατρίδα τους, όταν θέλουν και όσοι θέλουν να το κάνουν».
Πρόσφατη έρευνα ομογενειακής εφημερίδας αποκάλυψε ότι οι Έλληνες γίνονται δεκτοί με κάθε εκτίμηση όπου και αν πάνε στο εξωτερικό. Αξίζει να αναφερθεί η πολιτογράφηση του διάσημου καρδιοχειρουργού Μπάρναρντ και η δήλωσή του: «Μετά από την πρώτη μου επίσκεψη στην Ελλάδα άρχισα να καταλαβαίνω ότι δεν είμαι απλώς ένας μαθητής του Ιπποκράτη, αλλά και ένας συμπατριώτης του. Έχω ένα ισχυρό και θαυμάσιο αίσθημα έλξης για τη χώρα όπου γεννήθηκε ο Ιπποκράτης, ο Ασκληπιός και οι άλλοι πατριάρχες της Αρχαίας Ιατρικής Επιστήμης».
Η διάσημη Ελληνίστρια Ζακλίν ντε Ρομιγύ έχει πολιτογραφηθεί Ελληνίδα. Στο βιβλίο της «Γιατί η Ελλάδα», γράφει: «Ασφαλώς πολλοί λαοί θα είχαν παραδεχθεί ότι μία αδελφή οφείλει να θάψει τον αδελφό της. Οι λαοί αυτοί όμως δεν έγραψαν Αντιγόνη … Ο μίτος της Αριάδνης, το Οιδιπόδειο σύμπλεγμα είναι αναμνήσεις Ελληνικές. Το ίδιο και οι Ολυμπιακοί Αγώνες και ο Μαραθώνιος δρόμος. Η Ευρώπη που σφυρηλατούμε με γρήγορους ρυθμούς έχει Ελληνικό όνομα».
Η επιρροή συνεχίζεται, υποστηρίζει με παρρησία, η Ρομιγύ. Έτσι, πρόσφατα διαβάσαμε τη δήλωση που έκανε Κινέζος φοιτητής στην Ομογενειακή Εφημερίδα «Ελληνικός Κήρυξ»: «Τα Αρχαία Ελληνικά προκαλούν δέος. Νομίζω πως οι Ελληνικής καταγωγής μαθητές αξίζει να μελετήσουν την Ελληνική γλώσσα για να γνωρίσουν τους απαράμιλλους κλασσικούς συγγραφείς. Η ελληνική γλώσσα είναι εξαιρετικά όμορφη και εκφραστική».
Είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι υπάρχει ακόμη και σήμερα αυτή η λατρεία προς την Ελληνική γλώσσα και κατά συνέπεια προς τον Ελληνικό Πολιτισμό, ύστερα από 3.000 χρόνια και πλέον. Συνεπώς επιβεβαιώνεται η προφητεία του Αιγυπτίου ιερέα, που είπε στον Πλάτωνα: «Εσείς οι Έλληνες είστε και ασφαλώς θα μείνετε αιώνια η νεότητα του κόσμου».
Μολονότι ένα μεγάλο ποσοστό της απόδημης Ελληνίδας δεν γνωρίζει αρχαία Ελληνικά, γνωρίζει, όμως, Νεοελληνικά. Δηλαδή ξέρει να λέει ανδρόγυνο, που είναι μοναδική διατύπωση Ελληνικής σκέψεις. Ο όρος αυτός δεν συναντάται σε άλλη γλώσσα. Ξέρει να λέει οικογένεια, σύζυγος, σύντροφος, παιδί, ξέρει να λέει Ελληνικά παραμύθια, τραγούδια, ψαλμούς, ίσως και μοιρολόγια, ξέρει να χορεύει Ελληνικούς χορούς, εκδηλώσεις και συνήθειες που έρχονται κατ’ ευθείαν από το παρελθόν μας. Η απόδημη Ελληνίδα, χωρίς να το συνειδητοποιεί, συνεχίζει να διατηρεί τα ιδανικά του αρχαίου Ελληνικού κόσμου και τις αξίες του Βυζαντίου, που εκφράζονται μέσα από την Ελληνική γλώσσα.
Η απόδημη Ελληνίδα δεν θέλει να αποξενωθεί από την Ελλάδα, να χάσει τις ρίζες της και την ταυτότητά της, να γίνει κάποτε ξένη και στην ίδια της την χώρα. Γι’ αυτό πασχίζει να μάθουν τα παιδιά της Ελληνικά, γι’ αυτό τα βαπτίζει Ορθόδοξα, γι’ αυτό πηγαίνει στην Εκκλησία και στην κοινότητα, ράβει τις στολές τους για τις Εθνικές εορτές, τους μιλάει για την Ελλάδα, για την Ελληνική γειτονιά, για το χωριό της, για τα πανηγύρια, για τα ήθη και τα έθιμα. Αν δεν το έκανε αυτό, δεν θα είχαμε παιδιά δεύτερης και τρίτης γενιάς, που μεγάλωσαν έξω από τον Ελληνικό χώρο και που όχι μόνο μιλούν Ελληνικά, αλλά είναι σχεδόν σε όλα τους Ελληνόπουλα.
Έτσι, η απόδημη Ελληνίδα αισθάνεται υπερήφανη, γιατί διατηρώντας η ίδια την εθνική της ταυτότητα την μεταλαμπαδεύει και στα παιδιά της και στα εγγόνια της. Διότι όταν υπάρχει η αίσθηση της κοινής ιστορικής αποστολής στα μέλη του Εθνικού συνόλου τότε υπάρχει έθνος.
Ο γλωσσικός δεσμός, ο θρησκευτικός και ο δεσμός των κοινών παραδόσεων και της κοινής ιστορίας δεν συνδέει μόνο τα μέλη ενός λαού μεταξύ τους, συνδέει και τις γενιές στον χρόνο. Ο ποιητής Παλαμάς είδε και όρισε την έννοια του Έθνους με τον εξής στίχο: «Χρωστάμε σε όσους ήρθαν, πέρασαν, θάρθουν, θα περάσουν. Κριτές θα μας δικάσουν. Οι αγέννητοι νεκροί».
Όμως, οι καιροί είναι χαλεποί, οι κίνδυνοι και οι επιρροές που απειλούν τη νεολαία μας μεγάλες και η ερώτηση είναι κατά πόσο θα μπορέσει στο μέλλον η απόδημη Ελληνίδα να κρατήσει τα παιδιά κοντά της και να τα γαλουχήσει όπως αυτή ξέρει. Είναι ένα σημείο, που πρέπει να προσέξει ιδιαίτερα η Μητροπολιτική Ελλάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου