Η ΣΗΜΑΙΑ ΑΝΗΚΕΙ Σ’ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ και ΕΧΟΥΝ ΧΡΕΟΣ να ΠΕΘΑΝΟΥΝ ΓΙ’ ΑΥΤΗ.

του βουλευτού Στυλιανού Παπαθεμελή
Αυτή η ψύχωση από την οποία έχουν καταληφθεί τα ελλαδικά ΜΜΕ τις τελευταίες μέρες εξ αφορμής της σημαίας και του ποιός δικαιούται να τή σηκώνει, είναι χαρακτηριστικό της επιπολαιότητος με την οποία συχνά μεγάλη μερίδα των λεγομένων ηγετών γνώμης στην Ελλάδα προσεγγίζει τα πράγματα.

Άς δούμε τα θέματα με τή σειρά.

            Πρώτον: «Η των ονομάτων επίσκεψις». Περί τίνος πρόκειται: Η σημαία είναι εθνικό σύμβολο. Το ύψιστο για κάθε χώρα εθνικό σύμβολο. Παριστά την ιδέα της υποστάσεως και της ενότητος της πατρίδος και συμπυκνώνει όλες της αξίες ζωής που δημιούργησε ο πολιτισμός της.

Η υπεράσπισή της ταυτίζεται με την υπεράσπιση της ακεραιότητος και της αξιοπρέπειας της πατρίδος. Ο πολίτης κάθε χώρας έχει χρέος να την προστατεύσει «παντί σθένει» και μέχρι της τελευταίας ρανίδος του αίματός του. Σε περίπτωση πολέμου, περιέλευση της σημαίας στον εχθρό σημαίνει κατάληψη εθνικού εδάφους από τον εχθρό.

            Υπό τα δεδομένα αυτά είναι προφανής η νομοθετική πρόνοια στις ευρωπαϊκές χώρες (εξαιρέσει της Σλοβακίας) όπου προϋπόθεση να γίνεις σημαιοφόρος είναι να είσαι πολίτης, δηλαδή υπήκοος της χώρας. Τό εν ισχύι προεδρικό διάταγμα στην Ελλάδα που νόμισε ο υπουργός Παιδείας ότι τροποποίησε με υπουργική απόφαση προβλέπει το αυτό και κατ’ εξαίρεση επιτρέπει να δίδεται η σημαία σε ομογενή, δηλαδή ξένο υπήκοο, αλλά Έλληνα το γένος. Η σημαία δεν είναι έπαθλο, δεν είναι βραβείο επιμελείας. Είναι άλλο πράγμα. Είναι σύμβολο. (Παρένθεση μεταξύ σοβαρού και αστείου: Ο γράφων, λένε, ήταν στο σχολείο του πρώτος μαθητής, αλλά επειδή ως γνωστόν δεν ήταν πρώτο μπόι, δεν του έδωσαν ποτέ τή σημαία).
            Για να γίνει κατανοητή η διαφορά δοκιμάστε να θέσετε έναν ξένο μαθητή στο δίλημμα να σηκώσει την σημαία της πατρίδος του ή την ελληνική. Είναι φυσικό να επιλέξει τή σημαία της πατρίδος του. Αυτή του «μιλάει». Και σε μιάν υπόθεση εργασίας, αν ό μή γένοιτο η πατρίδα του με την Ελλάδα βρεθούν σε σύγκρουση, την πατρίδα του και τή σημαία της θα υπερασπισθεί εναντίον της Ελλάδος. Αν ενεργήσει αντίθετα, αυτό θα πεί ότι έχει συντελεσθεί μέσα του εθνολογική μετάλλαξη και είναι άλλη ιστορία. Αυτός που πρόδωσε την πρώτη πατρίδα είναι εύκολο πολύ να προδώσει και τή δεύτερη. Υπό «φυσιολογικές» λοιπόν συνθήκες ο σημερινός αλβανός σημαιοφόρος θα πολεμήσει εναντίον της ελληνικής σημαίας. Στην περίπτωση που ο ξένος αποκτήσει ελληνική υπηκοότητα, αναλαμβάνει νομικά πλέον όλες τις υποχρεώσεις του Έλληνα. Στρατεύεται, πολεμάει, υποχρεούται να δώσει τή ζωή του.
            Δεύτερον: Τα παιδιά των εν Ελλάδι οικονομικών προσφύγων που φοιτούν στα ελληνικά σχολεία παρουσιάζουν μιά αξιοσημείωτη και σε ορισμένες περιπτώσεις εντυπωσιακή επίδοση. Ένα ξένο παιδί που παρά τις πλείστες εγγενείς δυσκολίες και ιδίως τις γλωσσικές καταφέρνει να αριστεύσει και να πρωτεύσει είναι άξιο πολλών εγκωμίων και επαίνων. Το υπουργείο Παιδείας, οι Σύλλογοι Καθηγητών και Γονέων, η τοπική κοινωνία οφείλουν να το βραβεύσουν, να του δώσουν μιάν υποτροφία, να το προβάλλουν σε όλα τα Ελληνόπουλα και τους συμμαθητές του ως παράδειγμα προς μίμηση. Παράδειγμα επιμέλειας, εργατικότητος, θετικού πείσματος, ήθους. Αλλά αυτό είναι εντελώς άλλο πράγμα από τή σημαία.
            Τρίτον: Επιχειρείται και ξανά αυτές τις μέρες μιά κακοποίηση και διαστρέβλωση του Ισοκράτη. Είναι η παράγραφος 50 του Πανηγυρικού του αθηναίου ρήτορα. Ο Πανηγυρικός του Ισοκράτη ανήκει στα αριστουργήματα της πολιτικής κριτικής. Είναι υπόδειγμα «ευτεχνίας» και «κανών» ρητορικής, αλλά ταυτόχρονα έκκληση προς τους πανέλληνες για συνοχή, αλληλεγγύη και σταυροφορία «κατά βαρβάρων». Ο ρήτωρ επεξεργάσθηκε αυτόν τον λόγο για τρείς Ολυμπιάδες (δηλαδή 3Χ4=12 χρόνια) πρίν τον απαγγείλει στην 100ή Ολυμπιάδα το 380 π.Χ. (Πρβλ. Ισοκράτους Πανηγυρικός, σειρά Ζαχαροπούλου εισαγωγή Α.Μ. Γεωργιαντοπούλου και Άννα Τζιροπούλου–Ευσταθίου, Ελληνική Αγωγή τ. 46, Δεκ. 2000).
            Ουδέποτε ο Ισοκράτης έχει πεί ότι «Έλληνες εισίν οι μετέχοντες της ελληνικής παιδείας», όπως πλείστοι απαίδευτοι, επώνυμοι και μή, αναμασούν αυτές τις μέρες.
Ιδού το αυθεντικό κείμενο:
Παράγραφος 50 «Τοσούτον δ’ απολέλοιπεν η πόλις ημών περί το φρονείν και λέγειν τους άλλους ανθρώπους, ώσθ’ οι ταύτης μαθηταί των άλλων διδάσκαλοι γεγόνασι και το των Ελλήνων όνομα πεποίηκε μηκέτι του γένους, αλλά της διανοίας δοκείν είναι, και μάλλον Έλληνας καλείσθαι τους της παιδεύσεως της ημετέρας, ή τους της κοινής φύσεως μετέχοντας».
Ό εστί μεθερμηνευόμενον:
«Τόσο πολύ ξεπέρασε η πόλη μας η Αθήνα τους άλλους ανθρώπους, ώστε οι μαθητές της έγιναν δάσκαλοι των άλλων. Και το όνομα των Ελλήνων δημιούργησε την πεποιημένη (:πλαστήν) εντύπωση να φαίνεται ότι είναι (:δοκείν είναι) χαρακτηριστικό όχι του γένους, αλλά της διανοίας. Και να αποκαλούνται (καλείσθαι και όχι καλείν) από τους άλλους όχι από μάς, Έλληνες μάλλον οι μετέχοντες της ημετέρας εκπαιδεύσεως και όχι της κοινής καταγωγής».
Συμπέρασμα: Τα αλβανόπουλα που έχουν αριστεύσει αξίζουν τον δημόσιο έπαινο όλων μας, την προβολή του παραδείγματός τους στα παιδιά μας, την απονομή σ’ αυτά των επιβεβλημένων τιμητικών διακρίσεων. Η Σημαία ανήκει σ’ εκείνους που μπορούν και να πεθάνουν γι’ αυτήν «τοίς κείνων ρήμασι πειθόμενοι».
Τέλος οι άνθρωποι των ΜΜΕ, ιδίως των ηλεκτρονικών, ας έχουν και κάποια αυτοσυγκράτηση. Ολίγη αίσθηση του μέτρου και της λογικής από μέρους τους θα είχε προφυλάξει και τους ιδίους και την ελληνική κοινωνία από τις υπερβολές που άγγισαν τα όρια της ψύχωσης. Πάντοτε «τό περισσόν εκ του πονηρού».