ΜΟΥ ΤΟ ΕΣΤΕΙΛΕ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ… (διδακτικό)

Σε μία χώρα μακρινή...

Του Χρήστου Ριτζούλη

Πολλούς αιώνες πριν, σε μία μακρινή ήπειρο και σε ένα μέρος πολύ διαφορετικό από το δικό μας, ζούσε ένας λαός. Ήταν απόγονος ενός ένδοξου έθνους, αλλά, καθώς ο καλός Θεούλης έδωσε γενναιόδωρα το μυαλό εκατό γενιών σε τρεις, οι απόγονοί τους βγήκαν λίγο ελαφροί. Δεν πειράζει, ήταν καλά παιδιά, και ζούσαν με τρεις βασικές αρχές: Αν μάς αναθέσουν μία δουλειά, θα την κάνουμε σωστά και νοικοκυρεμένα (το έλεγαν «φιλότιμο»), δεν κλέβουμε από το παγκάρι (το έλεγαν «καθαρό κούτελο»), και αν έχουμε πολλά λεφτά και ο γείτονας τίποτε, τα πράγματα δεν πάνε καλά (το έλεγαν «μέτρο»). Ποτέ τους δεν είχαν αναρωτηθεί γιατί πρέπει να υπακούσουν στα τρία παραπάνω, απλά υπάκουαν.

Οι ηγέτες τους, παιδιά του τόπου, τιμούσαν αυτές τις αρχές και, αν έβαζαν το χέρι στον κουμπαρά, το έκαναν διακριτικά, προκειμένου να μη διαταράξουν τα παραπάνω. Γιατί; Ποτέ δεν το φιλοσόφησαν• μάλλον απλά επειδή έτσι έπρεπε να κάνουν. Απλοϊκοί και αυτοί, δεν ήταν ευφυείς, αλλά ήταν νοικοκύρηδες και φιλότιμοι, δηλαδή τελικά επαρκείς. Με τους εγγενείς περιορισμούς της φτωχής τους πατρίδας έκαναν καλή δουλειά, στήσαν κάποιες φάμπρικες, η γη απέδωσε ό,τι μπορούσε, τα έβγαζαν πέρα. Ώσπου ήρθαν οι Απόξω.

Αυτοί, οι Απόξω ήταν συμπατριώτες τους, αλλά κοσμοπολίτες και

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ...διαβάστε παρακάτω

Αλήθεια, τι γιορτάζουμε σήμερα;;
Τα τρία χαμομηλάκια και η μανούλα τους

Χρόνια Πολλά σε όλα τα χαμομηλάκια, 
μικρά και μεγάλα, 
που σήμερα γιορτάζουν.

Χρόνια Πολλά στις Σοφίες, τις Ελπίδες, 
τις Αγάπες και τις Πίστεις

Ζωή να χουν τα χρόνια σας 

και χρόνια η ζωή σας.

.

Υπολογίζεται ότι μαρτύρησαν περί το 137. 
Η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη και των τεσσάρων στις 17 Σεπτεμβρίου.

Οι κόρες τίμησαν τα ονόματα τους. Η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη τους στον Θεό τους έδωσαν τη δύναμη να μην προδώσουν. 

Η μάνα γαλούχησε τα παιδιά της με τις αξίες της και εκείνα ανταποκρίθηκαν.

Ο δειλός άνθρωπος, διδάσκει ο σοφός Ισαάκ ο Σύρος, πάσχει κυρίως από ολιγοπιστία κι από φιλοσωματία. 

Ο εαυτούλης του και οι αμφιβολίες του μόνο Μοναξιά έχουν να του προσφέρουν. Ενώ η πίστη, η βεβαιότητα ότι αυτά που ελπίζεις θα συμβούν σε ελευθερώνει. 

Πίστη και Ελπίδα και σπουδαιότερο η Αγάπη. 

Δύναμη, ψυχή, φως, χαρά, ελευθερία.

Η μάνα δίδαξε, τα κορίτσια ανταποκρίθηκαν. 

Σήμερα, μπορεί να φαντάζει ασύλληπτο και ενδεχομένως ανόητο να δίνεις την ζωή σου για μια «ιδέα», για μια πίστη. 

Αλλά, μη φοβάστε, δεν χρειάζεται να δώσουμε την ζωή μας, απλά, ας μη σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτούλη μας, ας διδάξουμε στα παιδιά μας να στηρίζουν τον συμμαθητή τους, να μην τον καρφώνουν στην πρώτη ευκαιρία. 

Ας μαζέψουμε μαζί τα σκουπίδια μας από την παραλία κι ας μην τα μαθαίνουμε ότι κάποιος άλλος υποχρεούται να τα μαζέψει. Ας βοηθάμε που και που και κανέναν που έχει ανάγκη, δεν «λέει» να κοιτάμε μόνο τον εαυτούλη μας. 

Μαγκιά είναι να δίνεις, να βοηθάς, να συμμετέχεις. Δεν είναι μαγκιά το μέσον, η λούφα, το γλείψιμο και η κοπάνα.

Βάλε μυαλό Αγία Σοφία σ’ όλους τους γονείς που μπερδεύτηκαν και Εσείς κοριτσάκια Πίστη, Ελπίδα και Αγάπη δείξτε στα παιδάκια πόση χαρά έχει να κάνεις το Καλό.

Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΩΝ ΚΥΠΡΙΩΝ ΣΤΟΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ 1821

Του Ανδρέα Μακρίδη
Φιλόλογος – Ιστορικός

Η ενσυνείδητη προσήλωση των Κυπρίων στην Ελληνική εθνική τους υπόσταση καταγράφεται ιστορικά και τεκμηριώνεται πρωτίστως, από την σταθερή διαχρονική τους συμμετοχή σε όλους τους αγώνες του Ελληνισμού από τα βάθη της αρχαιότητος ως σήμερα.
Η συνείδηση της Ελληνικότητας των Κυπρίων δεν αποτελεί φαινόμενο μονομερούς αντίληψης. Ανέκαθεν και η Ελλάδα θεωρούσε την Κύπρο ως αναπόσπαστο τμήμα του Ελληνισμού. Η αμοιβαιότητα αυτή εξηγεί τους λόγους των ατέρμονων προσπαθειών της Ελλάδας, για απελευθέρωση της Κύπρου από ποικίλους κατακτητές και την διαιώνια στήριξη, πολιτική, οικονομική και ηθική, των Κυπρίων, από την μητέρα πατρίδα. Η ιστορία μαρτυρεί αναρίθμητα τέτοια γεγονότα εθνικής συμπαράστασης και συμπαράταξης, εκατέρωθεν. Να ανασύρουμε μερικά από τα ταμεία της εθνικής μας μνήμης:

Η ΣΗΜΑΙΑ ΑΝΗΚΕΙ Σ’ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ και ΕΧΟΥΝ ΧΡΕΟΣ να ΠΕΘΑΝΟΥΝ ΓΙ’ ΑΥΤΗ.

του βουλευτού Στυλιανού Παπαθεμελή
Αυτή η ψύχωση από την οποία έχουν καταληφθεί τα ελλαδικά ΜΜΕ τις τελευταίες μέρες εξ αφορμής της σημαίας και του ποιός δικαιούται να τή σηκώνει, είναι χαρακτηριστικό της επιπολαιότητος με την οποία συχνά μεγάλη μερίδα των λεγομένων ηγετών γνώμης στην Ελλάδα προσεγγίζει τα πράγματα.

Άς δούμε τα θέματα με τή σειρά.

            Πρώτον: «Η των ονομάτων επίσκεψις». Περί τίνος πρόκειται: Η σημαία είναι εθνικό σύμβολο. Το ύψιστο για κάθε χώρα εθνικό σύμβολο. Παριστά την ιδέα της υποστάσεως και της ενότητος της πατρίδος και συμπυκνώνει όλες της αξίες ζωής που δημιούργησε ο πολιτισμός της.

Η υπεράσπισή της ταυτίζεται με την υπεράσπιση της ακεραιότητος και της αξιοπρέπειας της πατρίδος. Ο πολίτης κάθε χώρας έχει χρέος να την προστατεύσει «παντί σθένει» και μέχρι της τελευταίας ρανίδος του αίματός του. Σε περίπτωση πολέμου, περιέλευση της σημαίας στον εχθρό σημαίνει κατάληψη εθνικού εδάφους από τον εχθρό.

ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ ΤΟΥ ΔΙΡΟΥ ΜΑΝΗΣ

ΠΑΝΤΕΛΕΩΝ ΠΑΝΤΕΛΕΑΚΗΣ
Πρώην ΓΕΝΙΚΟΥ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΟΓΑ
ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΤΩΝ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΛΑΚΩΝΩΝ
«Ο ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ»
ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ Δ.Σ. ΤΟΥ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ
«ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΩΝ ΑΚΡΙΤΩΝ»

Αν η επανένδοξη πατρίδα μας η ΕΛΛΑΔΑ μας, αποφάσιζε να εορτάσει όλα τα μεγάλα γεγονότα της τρισχιλιετούς ιστορίας της, γεγονότα πλήρη αναμνήσεων, ηρωισμών, θυσιών και ολοκαυτωμάτων στο βωμό της ανθρώπινης ζωής, δεν θα άφηνε ούτε μία ημέρα για εργασία, για το λόγο αυτό εορτάζει τα σημαντικότερα εξ' αυτών κατά τρόπο Εθνικό και πανηγυρικό.
Το 1821 αποτελεί αναμφισβήτητα το σημαντικότερο έτος της νεότερης ιστορίας του Γένους μας, γιατί υπήρξε το έτος έναρξης του αγώνα για την Εθνική μας Παλιγγενεσία. Στην διάρκεια αυτής της εποποιίας, υπήρξαν πολλές ημερομηνίες καθοριστικές για την αίσια έκβαση του, μία εκ των οποίων είναι και η σημερινή.
Το εθνοσωτήριο αυτό έτος, οι λίγοι Έλληνες δεν ελογάριασαν όχι μόνο την τεράστια ισχύ της τότε κραταιός Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αλλά ετόλμησαν παρά .την αρνητική διεθνή συγκυρία, να έλθουν φανερά αντιμέτωποι και με την Ιερά Συμμαχία του μισέλληνα Μετερνιχ, για να διδάξουν στους λαούς όλης της οικουμένης, πως οι δούλοι γίνονται ελεύθεροι.
To 1204 μ.Χ μια σωρεία λαθών και παραλείψεων των Βυζαντινών κυβερνήσεων, επέτρεψε σε μια ομάδα θρησκόληπτων βαρβάρων των σταυροφόρων, με πρόσχημα την απελευθέρωση των Αγίων Τόπων, να καταλάβουν την ισχυρότερη και πλουσιότερη πόλη του Χριστιανικού κόσμου την Κωνσταντινούπολη. Η πρώτη άλωση της Βασιλεύουσας, με τη λεηλασία που επακολούθησε, προκάλεσε ανυπολόγιστη ζημιά στον παγκόσμιο πολιτισμό και ουσιαστικά άνοιξε το δρόμο για την επικράτηση του Ισλάμ στη Μικρά Ασία και στη χερσόνησο του Αίμου κατά τους επόμενους αιώνες.
Μετά την τραγική πτώση στις 29 Μαΐου 1453 μ.Χ. τις Βασιλίδας των πόλεων της Κωνσταντινούπολης, που αποτελεί ορόσημο στην παγκόσμια ιστορία, ο Μωάμεθ ο Β' ο Πορθητής, έβαλε σε εφαρμογή νέα πολεμικά σχέδια, για να κυριεύσει κάθε Βυζαντινή επαρχία, που εξουσιαζόταν από τους Δυτικούς.
Το 15° αιώνα, Λατίνοι, Φράγκοι, Τούρκοι αντιμάχονται στη δοξασμένη γη των ευκλεών προγόνων μας, για να κρατήσουν ο καθένας για λογαριασμό του, όσο περισσότερα εμπορικά και οικονομικά κέντρα και οχυρωματικές θέσεις της στρατηγικής και πολύπαθης Ελληνικής χερσονήσου μπορούσαν.
Το 1460 μ.Χ., όταν έπεσε και το Δεσποτάτο του Μυστρά στα χέρια των Τούρκων, η καθολική υποταγή όλων σχεδόν των Βυζαντινών επαρχιών στους Ευρωπαίους και Ασιάτες επιδρομείς, ήταν πια ένα τραγικό τετελεσμένο γεγονός.

ΤΑ ΑΠΟΡΡΗΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΗΣ «ΦΙΛΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ» ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΤΣΑΚΑΛΙΔΗ – ΤΣΑΚΑΛΩΦ

Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΫΦΑΝΤΗΣ
Συγγραφεύς Στρατηγός ε.α.

Από χρόνια έχουμε φιλικές σχέσεις με τον Ευρυβιάδη Τσακαλίδη, κατ’ ευθείαν γραμμήν απόγονο των Τσακάλωφ. Αφού πέρασαν τα χρόνια, ο Ευρυβιάδης απεφάσισε να μου εμπιστευθεί τα απόρρητα μυστικά της οικογενείας του «των Τσακάλωφ» και της «Φιλικής Εταιρείας» που ακόμη και σήμερα η Ιστορία αγνοεί. Απ’ όσα μου είπε δημοσιεύω όσα εξ’ αυτών δύνανται να δημοσιευτούν.      
Όταν ο αυτοκράτωρ του Πόντου Δαυΐδ Κομνηνός, το 1461 παρέδιδε την Τραπεζούντα αμαχητί στον Μωάμεθ Β΄ τον Πορθητή, ένα τμήμα του στρατού του διεφώνησε και δεν παρέδωσε τα όπλα, και αφού απεκόπη από το υπόλοιπο στράτευμα βρήκε καταφύγιο στα βουνά της Τραπεζούντας στην περιοχή της Σάντας. Εκεί οι αδούλωτοι, φυγάδες επέλεξαν τα πλέον στρατηγικά και εκ φύσεως οχυρά σημεία της ορεινής περιοχής και έκτισαν τα σπίτια τους κατά φαμίλιες. Τα σπίτια αυτά ήταν μικρά κάστρα προστατευόμενα από μάντρες, όπου μπορούσαν να αμυνθούν μέχρι και εκατό άνδρες. Οι νεοϊδρυθέντες αυτοί συνοικισμοί έμειναν γνωστοί με την γενική ονομασία «χωραφάδες».

Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΣΤΟΛΟΥ ΜΑΣ

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ TOY 1821

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΛΑΓΚΑΔΑΣ

ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΕΡΕΥΝΗΤΗΣ-ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ



«Ο στόλος μας δημιουργήθηκε από τα φορτηγά πλοία μας, τα «σιτοκάραβά» μας, που γρήγορα έγιναν πολεμικά, αφού ήδη ήταν εξοπλισμένα με πολυάριθμα κανόνια και είχαν εμπειροπόλεμα πληρώματα, λόγω των συνεχών αγώνων τους κατά των πειρατών».



Όταν το 1453 έπεσε η Βασιλεύουσα, χάθηκαν από τις θάλασσες τα πολεμικά μας πλοία, αυτά που άλλοτε ήταν η δόξα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Μόνο μικρά φορτηγά μας είχαν απομείνει, που διακινούσαν πρωτόγονο εμπόριο στα νησιά μας, καθώς και στις παράλιες περιοχές της Μικράς Ασίας.

Όμως με τον καιρό, λόγω των αναγκών του εμπορίου των Τούρκων, που ήταν άσχετοι με την θάλασσα και δεν διέθεταν εμπορικά πλοία, οι ναυτικοί μας με τις οικονομίες τους, άρχισαν να ναυπηγούν πιο μεγάλα σκάφη. Έτσι ξεκίνησε η αναγέννηση της Ναυτιλίας μας, που στηρίχθηκε κυρίως, στην έμφυτη αγάπη των Ελλήνων προς το υγρό στοιχείο.

Όταν τελείωσαν οι Ενετο-τουρκικοί πόλεμοι, που κράτησαν αιώνες και ήταν κυρίως ναυτικοί (άρχισαν το 1463 και τελείωσαν το 1718 με την Συνθήκη του Πασάρεβιτς) η Βενετία αποσύρθηκε από τις ανατολικές θάλασσες. Ήταν τότε που οι Ηπειρώτες πρώτοι στράφηκαν προς το ναυτεμπόριο. Και είναι περίεργο και όμως αληθινό, πως πρώτος ο Γιαννιώτης έμπορος Θεοδόσης Πάνου ναυπήγησε στις αρχές του 18ου αιώνα στις όχθες του ποταμού Λούρου δύο καΐκια των 30 τόννων, που ήταν ικανά να ταξιδέψουν στην ανοιχτή θάλασσα!!! Αυτή ήταν η αρχή της αναγεννήσεως και δημιουργίας του εμπορικού μας ναυτικού, στα χρόνια της σκλαβιάς του Γένους.

Η ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ
Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΑ ΤΟΥ ’21
ΚΑΙ Ο ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο Ε΄

Του πολίτη Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου
(Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών)

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ
Επειδή κατά καιρούς διαβάζουμε και ακούμε πολλά και αντικρουόμενα ως προς τη συμβολή της Ελληνικής Εκκλησίας στην Εθνεγερσία του ’21 και το ρόλο του απαγχονισθέντος Πατριάρχου Γρηγορίου του Ε΄ σ’ αυτή, θα επιχειρήσω να αναδιπλώσω μερικές σκέψεις και γεγονότα ιστορικά, αρχίζοντας από τη διάλεξη του τότε Μητροπολίτου Χριστοδούλου, την οποία έδωσε στο Πολεμικό Μουσείο στις 9 Μαρτίου 1998. Είναι καιρός και οι μεν και οι δε να δραπετεύσουμε από τα ιδεολογικοπολιτικά μας καλούπια και τις εμμονές κομματικές και πολιτικές σκοπιμότητες και να αντικρίσουμε την ιστορία με όση το δυνατόν αντικειμενικότητα.      Ο φανατισμός και ο δογματισμός, τόνιζε πριν από μισό αιώνα ο Άγγλος φιλόσοφος Μ. Ράσελ (1872 – 1970), έκαναν μεγάλο κακό στην ανθρωπότητα. Έλεγε:

Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΩΝ ΝΑΥΤΙΚΩΝ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΩΝ ΤΗΣ ΥΔΡΑΣ ΤΩΝ ΣΠΕΤΣΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΨΑΡΩΝ ΣΤΗΝ ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΑ ΤΟΥ 1821

Του πολίτη Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου
(Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών και Δήμου Αθηναίων).


Α΄. Η ανάγκη της ανθρωπίνης συνεργασίας γενικώς.

Πριν επιχειρήσουμε να δώσουμε μια αμυδρή εικόνα για το πνεύμα της οικονομικής συνεργασίας που επεκράτησε στην Ελλάδα του ’21, πρέπει να πούμε ότι η τάσις του ανθρώπου για συνεργασία και κοινή προσπάθεια με τους συνανθρώπους του αποτελεί φυσική και ψυχική αναγκαιότητα αυτού. Πράγματι, ερευνώντες τις απαρχές του κοινωνικού και οικονομικού βίου της ανθρωπότητος, διαπιστώνουμε, ότι ο άνθρωπος, ωδηγήθηκε, από ανάγκη, στη συνεργασία με τους συνανθρώπους του, γιατί μόνον έτσι του ήταν δυνατόν να αντιμετωπίση τα πολλαπλά εμπόδια τα οποία έβαζε μπροστά του η φύσις και η ζωή.

Αυτή η συνένωσις των ανθρωπίνων δυνάμεων εκδηλώνεται από την εποχή του πρωτόγονου σταδίου της ανθρωπότητος και παίρνει συγκεκριμένο νόημα και περιεχόμενο στην κοινή θηρευτική ζωή, και ιδιαίτερα στην γεωργία, η οποία υπήρξε ουσιαστικά το πρώτο πεδίο της ανθρωπίνης συνεργασίας.

Μόνο χάρι σ’ αυτή την συνένωση των ανθρωπίνων δυνάμεων, ο άνθρωπος κατόρθωσε να ξεπεράση την ατέλεια των πρωτογόνων τεχνικών μέσων και να βαδίση, προοδευτικά και σταθερά, ολόκληρη την κλίμακα των τεχνικών και εκπολιτιστικών κατακτήσεων.

Η ιστορία του ανθρωπίνου βίου μαρτυρεί – έγραφε ο Αλέξανδρος Σβώλος – ότι «η εξέλιξις του πολιτισμού ετελειώθη και τελειούται εν τω βίω των κοινωνικών ομάδων», αι οποίαι αποβλέπουν «εις την από κοινού επιδίωξιν σκοπού τινός υπό συμβιούντων ανθρώπων».

Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΩΝ ΦΙΛΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΗΝ ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΑ ΤΟΥ 1821

Του Κωνσταντίνου Γεωργακόπουλου

Καθηγητού Πανεπιστημίου

Βρισκόμαστε στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, Μάιος του 1821. Έχει φθάσει η είδηση ότι οι Έλληνες ξεσηκώθηκαν εναντίων των Τούρκων. Τα μέσα επικοινωνίας εκείνη την εποχή ήταν πρωτόγονα, έτσι το μήνυμα έφτασε με καθυστέρηση. Πλήθος Αμερικανών, που κατάγονται από διάφορες χώρες, συμμετέχει σε μια πορεία δυναμική. Προηγείται κάποιος που κρατάει ένα μεγάλο σταυρό, και τον στήνει στην κορυφή ενός λόφου. Ένας ομιλητής ατενίζοντας τον σταυρό τονίζει:

«Εύχομαι ο σταυρός να στηθεί σε όλα τα σκλαβωμένα μέρη της Ελλάδος και στην Αγιασοφιά».

Έκφραση συμπαθείας προς τους αγωνιζόμενους Έλληνες.

Φιλελληνισμός. Μια ιστορική πραγματικότητα που εμφανίζεται σε πολλές χώρες, κυρίως της Ευρώπης. Που οφείλεται;

-          Στον θαυμασμό προς την αρχαία Ελλάδα

-          Στην συμπάθεια προς τους υπόδουλους χριστιανούς

-          Στα κατορθώματα των Ελλήνων μετά την έναρξη της επαναστάσεως

-          Στους αγώνες των Ελλήνων της διασποράς

Έχει προηγηθεί το κίνημα του Ρήγα Φεραίου στην Κεντρική Ευρώπη:

Χάρτα, πολίτευμα, θούριος. Η ίδρυση της Φιλικής Εταιρείας στην Οδησσό, το Σούλι, ο χορός του Ζαλόγγου. Οι ελληνικές κοινότητες του εξωτερικού προετοιμάζουν το έδαφος. Στην Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας ο Καποδίστριας, ο Υψηλάντης, ο Βαρβάκης. Στη Βιέννη και τη Βουδαπέστη οι Έλληνες έμποροι και λόγιοι. Στη Βλαχία και τη Μολδαβία οι ηγεμόνες Φαναριώτες Σούτσος, Μαυροκορδάτος, Μουρούζης, Μαυρογένης. Στον Εύξεινο Πόντο, που εξακολουθεί να αποτελεί ελληνική λίμνη, οι παροικίες των 200 ελληνικών πόλεων ξεσηκώνονται. Στα μεγάλα αστικά κέντρα της Ευρώπης οι Έλληνες διαφωτίζουν τους ντόπιους.

ΤΑ ΒΑΘΥΤΕΡΑ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ 1821

Γράφει: Ο ΠΑΝΤΕΛΕΩΝ ΝΙΚ. ΠΑΝΤΕΛΕΑΚΗΣ
Συν/χος Γενικός Δ/ντής ΟΓΑ
Αντιπρόεδρος του Συνδέσμου των Απανταχού Λακώνων
«Ο ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ»
Μέλος του Δ.Σ. του Πανελλήνιου Συνδέσμου
«ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΩΝ ΑΚΡΙΤΩΝ»

    Τα έθνη σφυρηλατούνται και διαμορφώνονται χάρη στις μεγάλες πράξεις, που τις επιτελεί ο λαός με άξιους ηγέτες, εμπνεόμενοι από υψηλά ιδανικά. Αυτές οι μεγάλες συλλογικές πράξεις, στέκουν σαν τηλαυγείς φάροι και ορόσημα στη ροή του χρόνου. Συγκροτούν την ιστορία. Αυτή με τη σειρά της εξασφαλίζει τη συνέχεια του έθνους, γαλουχώντας τις νέες γενιές με το παράδειγμα των παλαιοτέρων και παρατρύνοντάς τες σε ανώτερα ή τουλάχιστον ισάξια επιτεύγματα. Φυσικά ανάμεσα στις μεγάλες αυτές συλλογικές πράξεις, που διαμορφώνουν και στηρίζουν τα έθνη, την πρώτη θέση την έχουν οι αγώνες για τα υψηλά ιδανικά της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ανεξαρτησίας και της αγάπης προς την πατρίδα.
    Έχουν λοιπόν χρέος οι νέες γενιές των Ελλήνων, να διαβάσουν την ιστορία μας, να εμπνευστούν από αυτή και να γίνουν ζωοδότες των ιδιαιτεροτήτων της φυλής μας, οι οποίες συνετέλεσαν στη διαχρονική επιβίωσή της. Η προάσπιση της εθνικής, της φυλετικής, και πολιτισμικής ιδιαιτερότητας αποτελεί ανθρωπιστικό καθήκον. Είναι όχι μόνο θεμιτή, αλλά και αναγκαία, γιατί είναι το τελευταίο και μοναδικό ανάχωμα, στην απειλούμενη ύπουλη  άλωση εκ της ισοπέδωσης και ομοιοποίησης  των ιστορικών λαών στο όνομα της παγκοσμιοποίησης. Καθώς και η άντληση διαχρονικών διδαγμάτων, έμπνευσης και δύναμης από την ένδοξη τρισχιλιετή ιστορία μας και ιδιαίτερα από τον Ιερό Αγώνα της Εθνικής μας ανεξαρτησίας του 1821, θα συμβάλουν αποτελεσματικά στην επική πορεία του νέου Ελληνισμού.

ΠΟΤΕ ΑΡΧΙΣΕ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821;

Γράφει ο ΣΠΙΝΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

Οι ιστορικοί ερίζουν για την ακριβή ημερομηνία ενάρξεως του επαναστατικού αγώνα. Ορισμένοι  τοποθετούν την αρχή της στον Σεπτέμβριο του 1814, έτος ιδρύσεως της «Φιλικής Εταιρείας», άλλοι θεωρούν την 6η Δεκεμβρίου 1820, ημερομηνία που οι Σουλιώτες ανακατέλαβαν το Σούλι και σχημάτισαν Επαναστατική Κυβέρνηση. Παρά ταύτα, μερικοί επιχειρηματολογώντας, τοποθετούν την έναρξη σε άλλες διαφορετικές, με αποτέλεσμα το ερώτημα «ποία η ημερομηνία ενάρξεως της Εθνικής Παλιγγενεσίας» να γίνεται όλο και περισσότερο ακανθώδες.

Αρχικά η «Φιλική Εταιρεία» είχε ορίσει ως τόπο οργανώσεως και ορμητήριο της επαναστάσεως την Μάνη, και ως ημερομηνία ενάρξεως του αγώνος την  25η Μαρτίου 1821. Επειδή όμως τα σχέδια της «Φιλικής Εταιρείας» άρχισαν να διαδίδονται και κάποιος Ντιόγος τα γνωστοποίησε στον Αλή Πασά, η επανάσταση έπρεπε να επισπευσθεί. Από δω και πέρα τα γεγονότα εξελίσσονται αλματωδώς.

Θεωρώντας ότι θα συνεισφέρουμε στην λύση αυτού του θέματος με την παράθεση των κυριοτέρων γεγονότων για να εξάγει ο καθείς τα δικά του συμπεράσματα: