Του πολίτη Π. Λ. ΠΑΠΑΓΑΡΥΦΑΛΛΟΥ
(Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών και Δήμου Αθηναίων).
Τα όσα άθλια και χυδαία εκτυλίσσονται στους κόλπους του εκφυλισμένου πολιτικού συστήματος της χώρας – το οποίο ούτε πολιτικά χαρακτηριστικά έχει, ούτε σύστημα είναι – μου έφεραν στη μνήμη τρία εύγλωττα παραδείγματα, τα οποία δείχνουν την τεράστια ηθική απόσταση που χωρίζει τους «δικούς» μας πολιτικούς από τους ξένους.
Πρόκειται για ηθικές πολιτικές συμπεριφορές, οι οποίες αποδεικνύουν ανάγλυφα, ότι στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας κυριαρχούν και μεσουρανούν οι κουμπάροι, οι νταβατζήδες, τα ψώνια, και οι καραγκιόζηδες, όπως οι ίδιοι αυτοαποκαλούνται.
Ο κόσμος αυτός, της γαλάζιας και της πράσινης ακρίδας, που κατάτρωει τα σωθικά της Ελλάδος μένει ατιμώρητος με ανήθικες συμφωνίες εν αγνοία του «κυρίαρχου» λαού.
Να, λοιπόν, τα τρία παραδείγματα, την εφαρμογή των οποίων αποφεύγουν οι εδώ πολιτικάντηδες σαν το διάολο το λιβάνι:
Α) Στο «ΒΗΜΑ» της 19ης Αυγούστου διαβάζουμε: «Η πρώην βουλευτής Λ. Φρίντριχ στη Γερμανία καθαρίζει σπίτια. Χρειάστηκε να εργασθεί για να θρέψει τα έξι παιδιά όταν έχασε την έδρα της το 2000/5» (σελ.16).
Για τον Έλληνα αναγνώστη η είδηση αυτή πρέπει να προκαλέσει εντύπωση και έκπληξη, αν βέβαια δεν είναι από τους «ιδεολόγους» που τρέφονται από τα κομματικά και βουλευτικά μαγειρεία και δεν είναι γραμμένος στις λίστες αναμονής για διορισμό.
Είναι χρήσιμο να σημειωθεί ότι η εν λόγω βουλευτής ήταν του «γερμανικού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος», δηλαδή ήταν «σύντροφος» των εδώ ομοϊδεατών της του ΠΑ.ΣΟ.Κ, οι οποίοι ξεκίνησαν ως κόμμα μαρξιστικό και κατέληξαν στο σημερινό τίποτα. Πρόκειται για μια αλλοπρόσαλλη πορεία καθόδου προς τα πολιτικο-ιδεολογικά παράδοξα, τα οποία μπερδεύουν το πολιτικό και ιδεολογικό του στίγμα. Να τι έγραφα για το ζήτημα αυτό όταν ανερχόταν στον εξουσιαστικό θώκο της Ελλάδος. Ο «εκσυγχρονιστής» που κατά τον «σύντροφό» του της «συμμορίας των τεσσάρων» διέλυσε την Ελλάδα»
Έλέγα, λοιπόν, τότε: «βλέπουμε με πόση ευκολία και ανευθυνότητα το ΠΑ.ΣΟ.Κ μπόρεσε μέσα σε μια εικοσαετία να μεταμορφωθεί από μαρξιστικό σοσιαλισμό σε σκέτο σοσιαλισμό νέου τύπου και απ’ εκεί – χωρίς ντροπή – σε δημοκρατικό σοσιαλισμό και λίγο αργότερα ασπάσθηκε τη σοσιαλδημοκρατία και αργότερα την κεντροαριστερά για να καταλήξει προσεχώς σε ιδεολογία αγνώστου τύπου ρέπουσα, μάλλον προς τις ναζίσουσες αντιλήψεις και πρακτικές» (βλ. το κείμενό μου: Η χυδαιότητα ως «θεσμός» του πολιτικού «μας» συστήματος», που δημοσιεύτηκε στο εβδομαδιαίο περιοδικό «Πολιτικά Θέματα» της 2-2-1996 και αναδημοσιεύεται στο έργο μου: «Ο Λαϊκισμός στην Ελλάδα» εκδ. «Ergo» Αθήνα, 2002, σελ. 351 – 356).
Πέρασε από τότε μια δεκαετία και το μεγάλο ερώτημα που πλανάται στην ελληνική πολιτική ζωή είναι τούτο: Τι είναι σήμερα αυτό το έωλο συνοθύλευμα το οποίο συνέβαλε ουσιωδώς στην πολυεπίπεδη αποσύνθεση της χώρας και το οποίο παρά ταύτα εξακολουθεί ν’ ακολουθείται από μια συμπαγή μάζα ψηφοφόρων, οι οποίοι δίκην πολιτικών πιθήκων χειροκροτούν τον αρχηγό, ο οποίος υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να υπηρετεί στο πρωτόκολλο κάποιας κοινότητας;
Κι όμως αυτός ο κόσμος «κυβέρνησε» την Ελλάδα με σύνθημα το πλιάτσικο.
Β). Το δεύτερο παράδειγμα αναφέρεται στον Άγγλο πρώην υπουργό Μεταφορών λόρδο Κάϊθνες, ο οποίος όταν παραιτήθηκε «γράφτηκε στο Ταμείο Ανεργίας» για να παίρνει επίδομα 44 λιρών την εβδομάδα, μη έχοντας άλλους πόρους ζωής». (βλ. Η Καθημερινή, της 12-2-1994).
Είναι προφανές ότι τα δυο αυτά παραδείγματα δείχνουν αναμφισβήτητα ότι η ατομική συμπεριφορά των δυο πολιτικών τους τιμά γιατί δεν είδαν και δεν αντιμετώπισαν την πολιτική ως ευκαιρία παρανόμου πλουτισμού, αλλά ως πραγματική προσφορά υπηρεσιών στην πατρίδα τους. Είναι αυτό ακριβώς που δεν κάνει η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού πολικαντισμού τούτων των χρόνων, η οποία μετέτρεψε την «ιδεολογία» σε εμπόρευμα και την πολιτική ως όχημα παρανόμου πλουτισμού, όπως έγραφα εδώ και 15 χρόνια (βλ. το άρθρο μου: «Η ιδεολογία ως εμπόρευμα», στην «Καθημερινή», της 16-3-1990).
Ένας ολόκληρος κόσμος της ανομίας που κρύβεται πίσω από τις OFF SHORRE εταιρείες και αυτοθωρακίζεται με ανήθικους νόμους, που τον θέτουν στο απυρόβλητο των κάθε λογής συνθηκών. Επειδή η διαφθορά έχει την ιδιότητα να διαχέεται από τα πάνω προς τα κάτω και να μεταδίδεται όπως το Έϊτζ, έφτασε βαθιά στον κοινωνικό και πολιτικό οργανισμό τόσο πολύ ώστε πριν από αρκετά χρόνια είκοσι χιλιάδες «ιδεολόγοι» και … καπάτσοι ψηφοφόροι να είναι ταυτόχρονα γραμμένοι στα δύο μεγάλα κόμματα!!! Που ευτέλησαν τα πάντα και τους πάντες. (Για το άθλιο αυτό φαινόμενο βλ. «Καθημερινή της 22-1-1998).
Κι όμως. Αυτούς τους … ιδεολόγους δεν τους έφτυσε κανείς. Το είχαν δίπορτο στη διαφθορά.
Γ). Το τρίτο παράδειγμα είναι πολύ πιο οδυνηρότατο και παλληκαρίσιο, το οποίο φυσικά είναι αδιανόητο για τα εδώ μέλη της «Σικελικής Μαφίας», όπως αδιάντροπα αλληλοπροσφωνούνται.
Πρόκειται για την μεγάλη και τίμια απόφαση που παίρνουν ελάχιστοι – δυστυχώς – πολιτικοί να γίνουν αυτόχειρες, όταν αποκαλύπτονται σκάνδαλά τους, τα οποία εγγίζουν τον ποινικό νόμο και ξεπερνούν τα όρια της ατομικής και πολιτικής ηθικής.
Αυτό έκανε πριν από μερικά χρόνια και ο Γάλλος πρωθυπουργός Μπερεγκοβονά, όταν αποκαλύφθηκε παράνομη πράξη του για ένα και μόνο διαμέρισμα.
Το οξύμωρο με τον αυτόχειρα Γάλλο πολιτικό είναι το γεγονός, ότι ο ίδιος το 1978 υπήρξε εισηγητής στην «Εβδομάδα Μαρξιστικής Σκέψης», την οποία οργάνωσε το Κέντρο Μαρξιστικών Ερευνών και Μελετών» της Γαλλίας και είχε θέμα: «Ηθική και Κοινωνία». Σ’ αυτό το πολιτικό συμπόσιο ο Μπερεγκοβονά πήρε μέρος με την ιδιότητά του ως εθνικός γραμματέας του σοσιαλιστικού κόμματος (βλ. την ομιλία του στα «πρακτικά», τα οποία εκδόθηκαν το 1978 στην Αθήνα από τις εκδόσεις «Μνήμη», σελ 27 επ.).
Μεγάλη ηθική ευθιξία είχε ο Γάλλος πρωθυπουργός, την οποία ούτε που διανοούνται οι εδώ χαμαιλέοντες της πολιτικής, οι οποίοι ασχολούνται επιμόνως με τις προμήθειες, ιδιαίτερα στο χώρο των Ενόπλων Δυνάμεων, που τους αποφέρουν βίλες, δις και τραπεζικούς λογαριασμούς στην Ελβετία, τους οποίους δεν μπορεί να πληροφορηθεί ούτε η βουλή, ούτε οι Εισαγγελείς.
Τα πάντα επτασφράγιστα, όπως έγινε και πρόσφατα με αποτέλεσμα να παραγραφούν τα ποινικά αδικήματα επιφανών … σοσιαλιστών και σοσιαλΗστών.
Τέτοιους νόμους προστατευτικούς της κάθε λογής παρανομίας θέσπισαν οι εδώ κυβερνώντες, οι οποίοι φυσικά θεωρούν την αυτοκτονία … αντιχριστιανική πράξη. Όσο για τον «κυρίαρχο» λαό – του οποίου – τη συντριπτική πλειοψηφία εκμαύλισαν – τους ψηφίζει και τους στηρίζει αναπαράγοντας την σήψη και την χυδαιότητα. Αυτή η εξωνημένη πλειοψηφία δεν φαίνεται διατιθέμενη να δραπετεύσει από τα δεσμά της αυταπάτης που λέγεται δημοκρατία. Είχε δίκιο ο Δ. Γληνός, που έγραφε στο «Σοφιστή» του Πλάτωνος ότι: Ένας μύθος είναι απαραίτητος για να ζει ο άνθρωπος τη ζωή του». (Σοφιστής εκδ. Ζαχαρόπουλος, Αθήνα, 1940 σελ. 227).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου