ΤΑ ΑΓΝΩΣΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΜΕΓΑΡΩΝ

ΤΑ ΑΓΝΩΣΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΜΕΓΑΡΩΝ

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΩΝ/ΝΟΣ ΣΠΙΝΟΣ


Ερευνώντας την βιβλιοθήκη του φίλου μου Δωρικού Σταύρου, γνωστό πολυγραφότατο συγγραφέα, βρήκα μια ποιητική συλλογή υπό τον τίτλο «ΑΔΡΑΣΤΕΙΑ», αφιερωμένη «εις την αείμνηστον ψυχήν του Ρήγα Φεραίου και εις τους αγωνιστάς της Εθνικής μας ιδέας ως ιερόν μνημόσυνον τα άσματα της Αδράστειας». Ο ποιητής Λάζαρος Λαζαρίδης, Θρακιώτης στην καταγωγή, με αυτήν την ποιητική συλλογή απέσπασε το πρώτο βραβείο το έτος 1918 σε λογοτεχνικό παναμερικανικό διαγωνισμό.
Ο αείμνηστος ποιητής Λάζαρος Λαζαρίδης δεν είναι γνωστός στο Ελληνικό φιλόμουσο κοινό. Είναι όμως ένας από εκείνους τους απτόητους και τολμηρούς διαβάτες του ρεαλισμού, οι οποίοι με αυταπάρνηση, θαυμασμό και ζήλο έχουν αφιερώσει όλη τους την ύπαρξη στην λατρεία της Τέχνης και του ωραίου. Προικισμένος με εξαιρετικό τάλαντο, αισθάνεται βαθιά μέσα του τον αρχαίο κόσμο για να μπορεί να τον παραστήσει τόσο ζωηρά, τόσο φυσικά και αβίαστα.
Μου κίνησε την περιέργεια και ανοίγοντας το βιβλίο, το μάτι μου έπεσε πάνω σε ποιήματα που αναφέρονται στα Μέγαρα και στις αποικίες των Μεγάρων.
Ευχαριστώ τον φίλο μου Δωρικό Σταύρο (που σημειωτέο είναι ο πρώτος Έλληνας πυρηνικός Μηχανολόγος, που επί σειρά ετών εργάσθηκε στα οπλικά συστήματα της Ιταλίας), γιατί μου παραχώρησε την ποιητική συλλογή «ΑΔΡΑΣΤΕΙΑ» μαζί με την άδεια να δημοσιεύσω τα άγνωστα και βραβευθέντα ποιήματα που αναφέρονται στα Μέγαρα και στις αποικίες των Μεγάρων.

ΜΕΓΑΡΑ

Εφόρεσαν τα Μέγαρα τη Δωρική στολή των

και μου αναγάλλιασε η καρδιά στη μαγική μορφή των,

σαν πρόβαλαν θεόκαλα και λαμπροστολισμένα

στου ήλιου την αντανάκλαση σεμνά, χαριτωμένα.

Κι’ εφώναξα: «Κάθε όμορφο πάντα είναι αγαπημένο.

Κάθε άσχημο αποτρόπαιο, ταπεινό, μισημένο.

Όποιος δεν ξέρει από τ’ άσχημο τ’ ωραίο να διακρίνει

κτήνος είν’ ακαλαίσθητο και ζει όπως ζουν τα κτήνη».

ΣΗΜ: Εντύπωση προκαλεί η λατρεία με την οποία ο ποιητής περιγράφει τα Μέγαρα και αποκαλεί κτήνος όποιον δεν διακρίνει την ομορφιά των Μεγάρων.

ΕΥΞΕΙΝΟΣ ΠΟΝΤΟΣ

Άγρια τα κύματ’ απαίσια μαύρα

στη Μαύρη Θάλασσα σαν αντηχούνε

στους βράχους ρίχνονται, χύνονται γαύρα

την μαύρη λύσσα των λες και σκορπούνε.

Ωσάν τα κύματ’ οι βάρβαροι ορμούνε

σφάζουν, αρπάζουν, καίουν, χτυπούνε

εις τ’ ακρογιάλια της και με μανία

ξεθεμελιώνουν καθ’ αποικία

από τα Μέγαρα, την Ιωνία.

ΜΕΣΗΜΒΡΙΑ

Στης Μεσημβρίας τον λευκό, τον μαρμαρόχτιστ’ όχθο

του Ευξείνου αφήνει θλιβερό το κρύο κύμα ρόχθο

και λέγει ένα παράπονο με κρύφιο στεναγμό

στον κάθε βράχο, που χτυπά μ’ ασπούδα και μ’ αφρό

-«Ποιος σ’ έχτισεν εδώ στη γη, τη βάρβαρη, τη ξένη,

να στέκεις πάντα σκυθρωπή, χλωμή, κατηφιασμένη;

Γιατ’ άφησε ο Μιλήσιος τη γελαστή Ιωνία

να κρυφοκτίσει εδώ φωλιά στη βάρβαρη Μοισία;

Μη θέλησε το άπιστο το φίδι να ζεστάνει;

θα σε δαγκώσει, δυστυχή, φαρμάκι είναι, χολή,

του Ταυροσκύθη η άπιστη κι’ αχάριστη ψυχή.

Δεν του αλλάζει τη ψυχή, το φωτεινό, το ωραίο,

Το βάρβαρό του ένστικτο θε να ξυπνήσει νέο,

θε να ξυπνήσει απαίσιο να δώσει έναν καιρό

δώρο στο ευεργέτη του δάγκαμα φοβερό».

ΧΑΛΚΗΔΩΝ

Στην όμορφη Χρυσόπολη, στην ωραία Χαλκηδώνα

πρωί και βράδυ αντιλαλεί Βυθινική τριγώνα

και λέγει ένα παράπονο με κρύφιο στοχασμό

γιατ’ είδανε τα μάτια της απαίσιο χαλασμό.

-«Πότε θ’ αρθεί χρυσός καιρός, Ελληνική σημαία

για να στηθεί στην εύμορφην αυτή μου προκυμαία;

Πότε θ’ αρθεί – γιατί άργησε τόσο – χρυσή στιγμή

οι αδελφές ν’ απολαύσουνε πλούτη, δόξα, τιμή;».

ΠΛΑΤΑΙΑΙ

(Αφιερωμένο Μεγαρείς που έπεσαν στις Πλαταιές)

Γλυκιά πατρίδα επέσαμε στις Πλαταιές για σένα

την βάρβαρη αποκρούσαμε των Μήδων την ορμή,

έσο, πατρίδα, ελεύθερη και ας είναι στ’ αγιασμένα

τα χώματά σου της ανδρειάς ατράνταχτοι οι βωμοί.

Θα μαρτυρούν στον βάρβαρο αν θα ξανάρθει πάλι

ενόσω εμείς εχύσαμε, πατρίδα ποθητή,

για σε το αγνό το αίμα μας, πάντα θε να προβάλλει

η νίκη η γοργοφτέρυγη με κοφτερό σπαθί.

ΣΕΛΙΝΟΥΣ

Στη Σελινούντα χάραξεν ο Διωτογένης μια φορά

τα λόγια τούτα τα σοφά:

«Οι νόμοι δεν φυλάσσονται σε μαρμαρένια οικήματα

ούτε σε κιγκλιδώματα, θυρώματα και ιδρύματα

της Θέμιδος, στων πολιτών τα στήθη όταν χαράττωνται

τ’ αγνά, τότε φυλάττονται

Ειν’ άχρηστος ο βασιλεύς χωρίς δικαιοσύνη,

χωρίς αγάπη, σύνεση και δίχως σωφροσύνη.

Στον νόμον είν’ το δίκαιο βάσις, κι είναι παράνομος

ο νόμος, αν ο νόμιμος ο βασιλεύς ειν’ άνομος.

Φύσις και Νόμος κυβερνούν, Τύχη και Τέχνη δίνουν

Μορφή στα πάντα, πάντοτε το Σύμπαν διευθύνουν,

Αρχή των όλων πάντοτε συνολικώς η Φύσης,

Της Πολιτείας Δημιουργός ο Νόμος είν’ επίσης

Μητέρα της φρονήσεως η Τέχνη βασιλεύει,

Κ’ η Τύχη σ’ όλα τα στραβά σαν τυφλή διαφεντεύει».