Ειδήσεις, σχόλια, η αλήθεια γιά τήν ρήσιν τού Ισοκράτους καί τό κείμενο «ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ», τού Στεφάνου Ληναίου

ΔΗΤΕ ΤΗΝ ΔΗΜΟΣΚΟΠΙΣΗ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ ΔΙΕΝΕΡΓΕΙ ΤΟ  IN.GR ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΙΘΑΓΕΝΕΙΑΣ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

(http://www.in.gr/news/article.asp?lngentityid=1101553&lngdtrid=244). 

«ΠΟΙΟΙ» ΨΗΦΙΖΟΥΝ ΕΚΕΙ;;

 

 

 

ΝΑ ΘΥΜΙΖΩΜΕ ΟΤΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΠΗΓΑΙΝΑΝ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ, ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ, ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ, ΠΑΝΤΟΤΕ ΝΟΜΙΜΩΣ ΚΑΙ ΜΕ «ΠΡΟΣΚΛΗΣΙ» ΑΠΟ ΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΥΠΟΔΟΧΗΣ ΤΩΝ. ΔΕΝ ΗΣΑΝ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ. ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΓΙΝΑΝ ΙΘΑΓΕΝΕΙΣ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΣΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΕΓΚΑΤΕΣΤΑΘΗΣΑΝ (Π.Χ. ΓΕΡΜΑΝΟΙ!).

ΥΠΗΚΟΟΙ ΝΑΙ, ΙΘΑΓΕΝΕΙΣ ΟΧΙ (Η ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ Η ΥΠΗΚΟΟΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΝΟΙΕΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ.

Ο ΙΘΑΓΕΝΗΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΥΠΗΚΟΟΣ, Ο ΥΠΗΚΟΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤ’ ΑΝΑΓΚΗΝ ΙΘΑΓΕΝΗΣ.)

 

Η Η.Π.Α. καί η Αυστραλία είναι κράτη «πολυ-πολιτισμικά», πολυεθνικά, διότι ουσιαστικώς εδημιουργήθησαν (εις βάρος τών ιθαγενών κατοίκων των, ιδίως στήν Αμερική, μέ τόν αφανισμό τών «Ινδιάνων») από πλήθη ανθρώπων διαφορετικών λαών, εθνών, πολιτισμών.

(Η Γερμανία μάλλον δέν είναι «πολυ-πολιτισμική» , ή «πολυεθνική» χώρα.)

 

Όταν κάποιοι αναφέρονται στόν όρο «πολυ-πολιτισμικός», γιατί εννούν νά πείσουν τούς Έλληνες ότι έχομεν χρείαν άλλων «πολιτισμών»; Τί υπάρχει σήμερα στόν πλανήτη καί ΔΕΝ προέρχεται από τήν Ελλάδα; ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΕΣΒΕΥΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΝ, ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ΟΧΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΑΛΛΑ ΟΙ ΜΟΡΦΩΜΕΝΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΤΗΣ ΓΗΣ!

Γιά σκεφθήτε: Γλώσσα, Μουσική, χορός, θέατρο, αθλητισμός, μαθηματικά, αστρονομία, ιατρική, φαρμακευτική, πολεοδομία, μηχανική, γλυπτική, τεχνολογία, δημοκρατία, αρχιτεκτονική, γλυπτική, ποίησις, λογοτεχνία, ναυπηγική, δίκαιο, .....!

Τί μάς λείπει άραγε καί  έχομε τόσην ανάγκη αυτόν τόν «πολυ-πολιτισμό» ;;; Καί τί «πολιτισμό» φέρουν μαζί τους, πλέον τής δυστυχίας των, οι ταλαίπωροι λαθρομετανάστες;; (Γιά νά αγνωήσωμεν επί τού παρόντος τήν πλειάδα τών αλλοδαπών εγκληματιών πού έχουν εισβάλει στήν πάλαι ποτέ ήσυχη χώρα μας).

 

 

Totum Graecorum est (Τά πάντα είναι τών Ελλήνων), δηλώνει ο Λατίνος Κικέρων (Cicero, Pro Placco 9).

 

 

Καί γιατί είναι κακό νά υπερηφανεύεται κάποιος γιά τούς λαμπρούς του προγόνους, τούς φωτοδότες τής ανθρωπότητος; Γιατί πρέπει όλα νά ισοπεδωθούν; Οι αριστεροί, οι αναρχικοί, οι αντεξουσιαστές, οι διεθνιστές, γιατί έχουν τό δικαίωμα νά υπερηφανευώνται γιά τίς ιδέες των καί γιά τούς επινοητές τών ιδεών αυτών καί οι Έλληνες πρέπει νά ξεχάσουν τήν καταγωγή των καί τό παρελθόν των;

Γιατί τόσον μίσος κατά τών Ελλήνων; Γιατί επιμένουν οι ευεργετηθέντες νά λοιδωρούν καί νά διώκουν τούς ευεργέτας των;;

 

Περί Ισοκράτους

 

Πουθενὰ δὲν ἀναφέρει ὁ Ἰσοκράτης (οὒτε ἂλλος Ἓλλην συγγραφεὺς) ὃτι “Ἓλληνὲς εἰσι οἱ μετέχοντες τῆς Ἑλληνικῆς παιδείας”.  Ἡ ρῆσις αὐτὴ, τὴν ὁποίαν κατά κόρον ἐξεμεταλεύθησαν τὰ Μ.Μ.Ε., εἶναι χαλκευμένη, παράφρασις, παρερμηνεία, διαστρεύλωσις τοῦ 50οῦ ἐδαφίου απὸ τὸν “Πανηγυρικὸν” τοῦ Ἰσοκράτους, τὸ ὁποῖον εἰς τὴν πραγματικότητα διατυπώνει, σαφῶς, τελείως αντίθετη ἒννοια. (Γι’ αὐτὸ δὲν ἐπιθυμοῦν κάποιοι νὰ διδάσκωνται τὰ ἀρχαῖα Ἑλληνικὰ εις τὰ σχολεῖα: γιὰ νὰ μποροῦν διάφοροι ἐπιτήδειοι, νὰ ἐρμηνεύουν τὰ ἀρχαῖα κείμενα ὃπως τοὺς βολεύει).

 

Ὁ Ἰσοκράτης, λοιπὸν, πλέκων τὸ ἐγκώμιον τῆς πνευματικῆς αἲγλης τῶν Ἀθηνῶν, γράφει ἐπὶ λέξει:

“....  ΤΟΣΟΥΤΟΝ Δ’ ΑΠΟΛΕΛΟΙΠΕΝ Η ΠΟΛΙΣ ΗΜΩΝ ΠΕΡΙ ΤΟ ΦΡΟΝΕΙΝ ΚΑΙ ΛΕΓΕΙΝ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΩΣΘ΄ ΟΙ ΤΑΥΤΗΣ ΜΑΘΗΤΑΙ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΙ ΓΕΓΟΝΑΣΙΝ, ΚΑΙ ΤΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΟΝΟΜΑ ΠΕΠΟΙΗΚΕ ΜΗΚΕΤΙ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ, ΑΛΛΑ ΤΗΣ ΔΙΑΝΟΙΑΣ ΔΟΚΕΙΝ ΕΙΝΑΙ, ΚΑΙ ΜΑΛΛΟΝ ΕΛΛΗΝΑΣ ΚΑΛΕΙΣΘΑΙ ΤΟΥΣ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΥΣΕΩΣ ΤΗΣ ΗΜΕΤΕΡΑΣ Η ΤΟΥΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΗΣ ΦΥΣΕΩΣ ΜΕΤΕΧΟΝΤΑΣ.”

 

Τὸ ρῆμα “πεποίηκε” καὶ τὸ τὸ ἀπαρὲμφατον “δοκεῖν”, τὰ ὁποῖα χρησιμοποιεῖ ὁ Ἰσοκράτης, δὲν ἒχουν τεθῆ τυχαίως. Ὃπως παρατηρεῖ καὶ ὁ σχολιογράφος τῶν Κωδίκων, ὁ Ἰσοκράτης πάντοτε “σαφεῖ τῇ λέξει κέχρηται” (vita 1.10). Σημειωτέον δὲ, ὃτι συνεπλήρωνε καὶ ἐτελειοποιοῦσε τὸν “Πανηγυρικὸ” περισσότερο ἀπὸ δέκα ἒτη, προκειμένου νὰ τὸν ἀπαγγείλη κατὰ τὴν ἑκατοστὴν Ὀλυμπιάδα – τὸ 380 π.ν.χ.-, ὃπου, ὡς γνωστὸν, συμμετεῖχον ΜΟΝΟΝ Ἓλληνες.

Τὸ ρῆμα “ποιῶ” σημαίνει κατασκευάζω, φτιάχνω, δημιουργῶ. Τό μέσον (μέση φωνὴ) “ποιούμαι” σημαίνει ὑπολαμβάνω, νομίζω: “συμφορὰν ποιοῦμαι” = θεωρῶ ὡς συμφορὰν (ἀνάλογες σημερινὲς ἐκφράσεις: “περιποιημένη συμπεριφορὰ”, “κατασκευασμεύνη ὑπόθεσις”, “φτιαχτὸ ζήτημα”.

Τὸ δὲ ρῆμα “δοκῶ” σημαίνει ὑποθέτω, νομίζω, φαντάζομαι: δοκεῖ = φαίνεται, ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὴν πραγματικότητα. “Τά δοκούντα –μόνον - τῷ δοκοῦντι εἶναι ἀληθῆ” τονίζει ὁ Πλάτων εἰς τὸν διάλογον “Θεαίτητος” (158 Ε).

 

Ὁ Ἰσοκράτης λοιπὸν ἁπλῶς διαπιστώνει:

“Ἡ πόλις μας (δηλαδή αἱ Ἀθῆναι, ἡ Ἑλλὰς Ἑλλάδος κατὰ τὸν Θυκυδίδη), τόσον ἒχει ἀφήσει πίσω της (“ἀπολέλοιπε”, “ἐξεπέρασε”) ὡς πρὸς τὴν φρόνησιν τοὺς ἂλλους ἂνθρώπους, ὣστε οἱ μαθηταὶ αύτῆς ἒγιναν διδάσκαλοι ἂλλων καὶ τὸ ὂνομα τῶν Ἑλλήνων πεποίηκε ( = ἐδημιούργησε τὴν πεποιημένην, πλαστὴν ὲντύπωσιν) δοκεῖν εἶναι ( =νὰ φαίνεται ὃτι εἶναι –δίχως ὃμως νὰ εἶναι) χαρακτηριστικὸν ὂχι πιὰ τοῦ γένους ἀλλὰ τῆς διανοίας καὶ νὰ ἀποκαλοῦνται Ἓλληνες (δὲν τοὺς ἀποκαλοῦμε ἐμεῖς) μᾶλλον οἱ μετέχοντες τής ἡμετέρας ἐκπαιδεύσεως παρὰ (οἱ μετέχοντες) τῆς κοινῆς φύσεως ( =γεννήσεως, καταγωγῆς).

 

Δηλαδὴ, κάτι παρόμοιο μὲ αὐτὸ ποὺ γίνεται σήμερα μὲ τοὺς καθηγητὲς ξένων γλωσσῶν. Οἱ μαθηταὶ λένε: “ἡ γαλλίδα”, “ἡ  γερμανίδα”, “ὁ ἂγγλος”, κ.ο.κ., ἐννοώντας τοὺς -Ἓλληνες- καθηγητὰς, οἱ ὁποῖοι διδάσκουν αὐτὲς τὶς γλῶσσες.

 

Γι’αὐτὸ ἀκριβῶς ἡ Ἑλληνικὴ γλῶσσα ἐτακτοποίησε τὸ ἀνεφυὲν πρόβλημα, καθορίζοντας ὡς “ἑλληνίζοντας” (καὶ ὂχι “Ἓλληνας”) τοὺς ξένους τοὺς διδάσκοντας ἑλληνικὰ. Ἒτσι ἒχομε τοὺς “ἑλληνίζοντας” Ἰουδαίους, δηλαδὴ τοὺς ὁμιλοῦντας τὴν Ἑλληνικὴν, καὶ γενικῶς τοὺς συγγραφεῖς, οἱ ὁποῖοι εἰς τὰ κράτη τῆς Ἀνατολῆς, ἀλλὰ καὶ τῆς Δύσεως, ὡμιλοῦσαν, ἒγγραφον καὶ ἐδίδασκον τὰ Ἑλληνικὰ.

 

“Ἑλληνιστὴς” μέχρι σήμερα, εἶναι ὁ ἑλληνόγλωσσος ἀλλοδαπὸς, ὁ καθηγητὴς τῶν Ἑλληνικῶν. Λόγου χάριν, ἡ Γαλλίδα ἑλληνίστρια Ζακλὶν ντὲ Ρομιγὺ, ὁ Ἱσπανὸς ἑλληνιστὴς Φεδερίκο Σαγρέδο, ὁ Ἱσπανὸς ἑλληνιστὴς Χουὰν Κοντὲρχ, καθηγητὴς εἰς τὸ πανεπισήμιο st. Andrews τῆς Σκωτίας, ὁ ὁποῖος ἀναγράφει εἰδήσεις στὴν ἀρχαία Ἑλληνικὴ γλῶσσα, στὸν ἱστοχῶρο του http://www.akwn.net/  κ.ἂ.

 

Καὶ γιὰ νὰ μὴν ὑπάρξη τυχὸν παρεξήγησις γύρω ἀπὸ τὴν λέξι “μαθηταὶ” (οἱ ταύτης μαθηταὶ γεγόνασι διδάσκαλοι τῶν ἂλλων) διευκρινίζομε ὃτι οἱ μαθηταὶ οἱ ὁποίοι συνέρρεον εἰς τὶς Σχολὲς τῶν Ἀθηνῶν δὲν ἦσαν μόνον Ἓλληνες, ἀλλὰ καὶ ξένοι ἀπὸ Ἀνατολὴ καὶ Δύσι. Αὐτοὶ, γυρίζοντας στὶς πατρίδες των, ἐδίδασκον ἑλληνικὰ ὡς “Ἓλληνες διδάσκαλοι” καὶ μετέπειτα “ἑλληνοδιδάσκαλοι”.

 

(Απόσπασμα επιστολής τής εξαιρέτου φιλολόγου Άννας Τζιροπούλου – Ευσταθίου,  πρός τόν πρόεδρον τής Δημοκρατίας κ. Κων. Στεφανόπουλο, τήν 6^η Νοεμβρίου τού 2000, η οποία εδημοσιεύθη σέ τεύχος τού περιοδικού “ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ”)